Blog

Het artikel “Wel de stenen, niet de grond: erfpacht is terug” (FD, 6 nov) riep een hoop reacties op over de inzet van erfpacht door gemeenten. Uit de reacties blijkt dat allerlei vormen van erfpacht onterecht over één kam worden geschoren. Zoals vaak, kan een instrument worden misbruikt (voor eigen gewin) of verprutst (dom ontworpen). Vaak zijn die varianten op korte termijn prettig, maar op langere termijn is de koopstarter de dupe. Het instrument erfpacht kan echter ook fatsoenlijk en sociaal worden toegepast met het belang van de koopstarter voorop.  

In de FD-column zonder afzender “Terugkeer naar erfpacht is een slecht idee” (8 november) wordt de rol van de gemeenten ter discussie gesteld. Hierin wordt gesteld dat het Rijk het woonprobleem van starters en middeninkomens moet oplossen, in plaats van de gemeenten. Een interessante suggestie.

Maar misschien kan het betaalbaarheidsprobleem wel het meest effectief worden opgepakt als lokale én landelijke overheid hierin samen optrekken. Bijvoorbeeld doordat het Rijk een landelijk fonds instelt en via de gemeenten revolverend middelen inzet om landelijke beleidsdoelen te bereiken. Toegang tot een koopwoning voor een juf, agent, ZZP-er en verpleegster bijvoorbeeld. Waarbij gemeenten, met lokale woningmarktkennis,  een verantwoord sociaal erfpachtinstrument operationeel maken voor koopstarters met een middeninkomen. Een fatsoenlijk erfpachtinstrument maakt het verschil, zorgt voor toegang tot de woningmarkt en draagt bij aan de opbouw van eigen vermogen bij deze doelgroep.

Simone van de Kuit (Stichting OpMaat) en Ernst van de Leij (Brink)